Plan:
1. wf
2. matematyka
3. przyroda
4. niemiecki/rosyjski/francuski
5. j. polski
6. j. polski
7. historia
Matematyka
Na lekcji: zadanie 3 z powtórzenia/139 (podpunkt a), zadanie 4 z powtórzenia/139 (podpunkt a).
Praca domowa: dokończyć zadania 3 i 4 z powtórzenia/139.
 |
| Lekcja |
Praca domowa: dokończyć zadania 3 i 4 z powtórzenia/139.
 |
| Praca domowa (1) |
 |
| Praca domowa (2) |
 |
| Praca domowa (3) |
Przyroda
Hasaliśmy sobie wesoło po pracowni i zapleczu, udając, że wymyślamy, co zrobić w fizyczno-chemicznej na dzień otwarty. W zeszycie nic, pracy domowej brak. I tak powinno być już zawsze.
Niemiecki
Siedzieliśmy na sali gimnastycznej i oglądaliśmy Justynę Kowalczyk w Soczi... a radości naszej nie było końca.
Polski
[W zastępstwie za p. Strugińską lekcje prowadziła p. Małecka]
Temat: Historia wkracza do Soplicowa.
W dworku sędziego wiszą portrety postaci, które walczyły o wolność (Rejtan, Kościuszko). Jest ten fakt niezwykle symboliczny. W ogóle w "Tadziu" ludzie na co dzień żyją historią, przejmują się tym co było/jest/będzie. Losy państwa i narodu są dla nich bardzo ważne.
Portret szlachty w "Tadziu":
Wady: zazdrość, zawiść, zaściankowość, popędliwość, pijaństwo, pieniactwo, przechwalanie się, podatność na manipulację, głupota, przekonanie, że zawsze ma się rację.
Zalety: konsekwentność, odwaga, waleczność, gościnność, przywiązanie do tradycji, honor, pracowitość, przywiązanie do natury.
Podobieństwa między "Tadziem", a "Nad Niemnem":
przestrzeń - sielankowa wieś; uwłaszczenie chłopów - motyw zmian wprowadzanych prze nowe pokolenie; dwa rody pozostające w konflikcie (Soplicowie vs. Horeszkowie| Korczyńscy vs. Bohatyrowicze).
"Tadzio" jako epos: ważne historycznie wydarzenia (Napolełon), bohater zbiorowy (szlachta), retardacja, porównania homeryckie, gargantuiczne opisy, nawiązanie do wybitnych postaci (Napolełon, Kościuszko), inwokacja i epilog, wielowątkowa akcja, podniosły styl.
Temat: Historia wkracza do Soplicowa.
W dworku sędziego wiszą portrety postaci, które walczyły o wolność (Rejtan, Kościuszko). Jest ten fakt niezwykle symboliczny. W ogóle w "Tadziu" ludzie na co dzień żyją historią, przejmują się tym co było/jest/będzie. Losy państwa i narodu są dla nich bardzo ważne.
Portret szlachty w "Tadziu":
Wady: zazdrość, zawiść, zaściankowość, popędliwość, pijaństwo, pieniactwo, przechwalanie się, podatność na manipulację, głupota, przekonanie, że zawsze ma się rację.
Zalety: konsekwentność, odwaga, waleczność, gościnność, przywiązanie do tradycji, honor, pracowitość, przywiązanie do natury.
Podobieństwa między "Tadziem", a "Nad Niemnem":
przestrzeń - sielankowa wieś; uwłaszczenie chłopów - motyw zmian wprowadzanych prze nowe pokolenie; dwa rody pozostające w konflikcie (Soplicowie vs. Horeszkowie| Korczyńscy vs. Bohatyrowicze).
"Tadzio" jako epos: ważne historycznie wydarzenia (Napolełon), bohater zbiorowy (szlachta), retardacja, porównania homeryckie, gargantuiczne opisy, nawiązanie do wybitnych postaci (Napolełon, Kościuszko), inwokacja i epilog, wielowątkowa akcja, podniosły styl.
Temat: Czas elektryczności i pary.
Na drugiej lekcji w czwartek oraz w piątek realizowaliśmy powyższy temat. Pełna notatka z niego już wkrótce znajdzie się w poście z piątku, 14 lutego.
Historia
Temat: Europa Środkowa i Wschodnia w XV wieku.
Na dzisiejszej lekcji tylko dwie grupy zdążyły się zaprezentować.
Czechy:
Po wygaśnięciu dynastii Przemyślidów wybuchła kilkuletnia walka o tron. Rywalizacja była zacięta, bowiem król Czech posiadał głos elektorski. Taki prestiż, wow. Każdy niemiecki arystokrata by tak chciał. Ostatecznie na tronie zasiadł Jan Luksemburski. Zhołdował ostatnie ze śląskich księstw i zgłosił pretensje do korony Polski. Udało mu się zdetronizować dotychczasowego cesarza Rzeszy i zapewnić swojemu synowi tron cesarski.
Wspomniany syn, Karol, umocnił władzę cesarską i wzmocnił Czechy. Swoim synom zapewnił elekcję na cesarza (Wacławowi) i władzę na Węgrzech (Zygmuntowi).
W XIV wieku w Czechach powstały różne nurty teologiczne. Jednym z nich był husytyzm (od Jana Husa, nieformalnego przywódcy tej grupy). Jego zwolennicy domagali się zmian w Kościele (takie preludium do reformacji). Kwestia ta miała zostać rozstrzygnięta na soborze w Konstancji - zaproszono tam Jana Husa, którego uznano za heretyka i spalono na stosie. Zdarzenie to wywołało oburzenie i w 1419 w Pradze wybuchło powstanie. Wkrótce król czeski zmarł bezpotomnie. Pretensje do tronu wysunął Zygmunt, młodszy brat zmarłego, ale husyci go nie chcieli. Za przyzwoleniem papieża zorganizował więc on krucjatę wymierzoną w herezję. Na czele husytów stanął Jan Zizka (nad literami "z" w nazwisku powinny być takie śmieszne ptaszki). Gry krucjata dotarła pod Pragę, Zygmunt koronował się na króla, jednak gdy w 1421 odparto krzyżowców, sejm czeski go zdetronizował. [Tu mam dziurę w notatkach, do doczytania w podręczniku]. Ostatecznie tron czeski w roku 1471 przejął Władysław II Jagiellończyk, który w 1490 r. objął też rządy na Węgrzech.
Imperium Osmańskie:
W trzynastym stuleciu Turkowie tworzyli kilkanaście drobnych państewek w Anatolii. Pod koniec wieku jeden z tamtejszych władców, Osman I, zaczął jednoczyć pod swym panowaniem coraz więcej tureckich ziem i ogłosił się sułtanem. Rozpoczął on dynastię, od której wzięło nazwę ich państwo. W ciągu kilku dziesięcioleci Turcy osmańscy wyrośli na prawdziwą potęgę. Mimo faktu, że początkowo utrzymywali sojusz z Bizancjum, powoli zaczęli podporządkowywać sobie kolejne terytoria tego państwa. Wkroczyli do Europy i rozpoczęli podboje na Bałkanach. W 1389 r. pokonali armię serbsko-bośniacką na Kosowym Polu, co położyło kres istnieniu tych państw. Król Węgier, Zygmunt Luksemburski, zaniepokojony gwałtowną ekspansją Turków, zorganizował przeciw nim krucjatę, która poniosła jednak klęskę. Niestety dalsze podboje Osmanii powstrzymała inwazja Mongołów, którymi dowodził Timur Chromy. W 1402 r. pokonał on armię turecką i pojmał sułtana, a Osmania rozpadła się na mniejsze państwa. Rozbicie nie trwało długo i zjednoczone imperium podjęło ekspansję. W bitwie pod Warną w 1444 r. muzułmanie pokonali siły węgiersko-polskie, którymi dowodził Władysław Warneńczyk (otrzymał przydomek od bitwy, bo w niej zginął).
W połowie XV stulecia Mehmed II postanowił ostatecznie zniszczyć Bizancjum. W latach 1451-2 zajął ostatnie z greckich posiadłości na Peloponezie, a w kwietniu 1453 r. stanął pod murami Konstantynopola. Oblężenie zakończyło się 29 maja, gdy fortyfikacje pochodzące jeszcze ze starożytności ostatecznie uległy osmańskim działom i szturmom. Sułtan zmienił nazwę miasta na Stambuł i przeniósł doń stolicę swego państwa, a sam przyjął tytuł cesarza rzymskiego. Do skutków upadku cesarstwa zalicza się m.in. zburzenie ówczesnego porządku religijnego (Konstantynopol był stolicą prawosławia), napływ greckich uczonych do Italii (mówi się nawet, że to dzięki nim zaczął się renesans) i upowszechnienie artylerii. Zajęcie "drugiego Rzymu" umożliwiło Osmanom prowadzenie ekspansji w Europie, którą zatrzymał dopiero Jan III Sobieski pod Wiedniem w 1683 roku.
Pracy domowej nie było, pozostałe grupy będą prezentować na następnej lekcji. Za tydzień, 20 lutego, będzie sprawdzian z działu "schyłek średniowiecza". Od 25.02. potrzebne będą nowe podręczniki.
Na dzisiejszej lekcji tylko dwie grupy zdążyły się zaprezentować.
Czechy:
Po wygaśnięciu dynastii Przemyślidów wybuchła kilkuletnia walka o tron. Rywalizacja była zacięta, bowiem król Czech posiadał głos elektorski. Taki prestiż, wow. Każdy niemiecki arystokrata by tak chciał. Ostatecznie na tronie zasiadł Jan Luksemburski. Zhołdował ostatnie ze śląskich księstw i zgłosił pretensje do korony Polski. Udało mu się zdetronizować dotychczasowego cesarza Rzeszy i zapewnić swojemu synowi tron cesarski.
Wspomniany syn, Karol, umocnił władzę cesarską i wzmocnił Czechy. Swoim synom zapewnił elekcję na cesarza (Wacławowi) i władzę na Węgrzech (Zygmuntowi).
W XIV wieku w Czechach powstały różne nurty teologiczne. Jednym z nich był husytyzm (od Jana Husa, nieformalnego przywódcy tej grupy). Jego zwolennicy domagali się zmian w Kościele (takie preludium do reformacji). Kwestia ta miała zostać rozstrzygnięta na soborze w Konstancji - zaproszono tam Jana Husa, którego uznano za heretyka i spalono na stosie. Zdarzenie to wywołało oburzenie i w 1419 w Pradze wybuchło powstanie. Wkrótce król czeski zmarł bezpotomnie. Pretensje do tronu wysunął Zygmunt, młodszy brat zmarłego, ale husyci go nie chcieli. Za przyzwoleniem papieża zorganizował więc on krucjatę wymierzoną w herezję. Na czele husytów stanął Jan Zizka (nad literami "z" w nazwisku powinny być takie śmieszne ptaszki). Gry krucjata dotarła pod Pragę, Zygmunt koronował się na króla, jednak gdy w 1421 odparto krzyżowców, sejm czeski go zdetronizował. [Tu mam dziurę w notatkach, do doczytania w podręczniku]. Ostatecznie tron czeski w roku 1471 przejął Władysław II Jagiellończyk, który w 1490 r. objął też rządy na Węgrzech.
Imperium Osmańskie:
W trzynastym stuleciu Turkowie tworzyli kilkanaście drobnych państewek w Anatolii. Pod koniec wieku jeden z tamtejszych władców, Osman I, zaczął jednoczyć pod swym panowaniem coraz więcej tureckich ziem i ogłosił się sułtanem. Rozpoczął on dynastię, od której wzięło nazwę ich państwo. W ciągu kilku dziesięcioleci Turcy osmańscy wyrośli na prawdziwą potęgę. Mimo faktu, że początkowo utrzymywali sojusz z Bizancjum, powoli zaczęli podporządkowywać sobie kolejne terytoria tego państwa. Wkroczyli do Europy i rozpoczęli podboje na Bałkanach. W 1389 r. pokonali armię serbsko-bośniacką na Kosowym Polu, co położyło kres istnieniu tych państw. Król Węgier, Zygmunt Luksemburski, zaniepokojony gwałtowną ekspansją Turków, zorganizował przeciw nim krucjatę, która poniosła jednak klęskę. Niestety dalsze podboje Osmanii powstrzymała inwazja Mongołów, którymi dowodził Timur Chromy. W 1402 r. pokonał on armię turecką i pojmał sułtana, a Osmania rozpadła się na mniejsze państwa. Rozbicie nie trwało długo i zjednoczone imperium podjęło ekspansję. W bitwie pod Warną w 1444 r. muzułmanie pokonali siły węgiersko-polskie, którymi dowodził Władysław Warneńczyk (otrzymał przydomek od bitwy, bo w niej zginął).
W połowie XV stulecia Mehmed II postanowił ostatecznie zniszczyć Bizancjum. W latach 1451-2 zajął ostatnie z greckich posiadłości na Peloponezie, a w kwietniu 1453 r. stanął pod murami Konstantynopola. Oblężenie zakończyło się 29 maja, gdy fortyfikacje pochodzące jeszcze ze starożytności ostatecznie uległy osmańskim działom i szturmom. Sułtan zmienił nazwę miasta na Stambuł i przeniósł doń stolicę swego państwa, a sam przyjął tytuł cesarza rzymskiego. Do skutków upadku cesarstwa zalicza się m.in. zburzenie ówczesnego porządku religijnego (Konstantynopol był stolicą prawosławia), napływ greckich uczonych do Italii (mówi się nawet, że to dzięki nim zaczął się renesans) i upowszechnienie artylerii. Zajęcie "drugiego Rzymu" umożliwiło Osmanom prowadzenie ekspansji w Europie, którą zatrzymał dopiero Jan III Sobieski pod Wiedniem w 1683 roku.
Pracy domowej nie było, pozostałe grupy będą prezentować na następnej lekcji. Za tydzień, 20 lutego, będzie sprawdzian z działu "schyłek średniowiecza". Od 25.02. potrzebne będą nowe podręczniki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz